Witold Rowicki, właściwie Witold Kałka. Dyrygent, skrzypek i kompozytor, ur. 26 lutego
1914 w Taganrogu (Rosja), zmarł 1 października 1989 w Warszawie. Repatriowany do Polski
w 1923. Lata szkolne spędził w Żywcu i Nowym Sączu. W 1931, w Konserwatorium
Towarzystwa Muzycznego w Krakowie, podjął studia w klasie skrzypiec Artura Malawskiego,
które później kontynuował u Stanisława Mikuszewskiego oraz teorię pod kierunkiem
Michała Juliana Piotrowskiego i Bolesława Wallek-Walewskiego. Studia ukończył w 1938.
Po dyplomie otrzymał stanowisko profesora gry na skrzypcach w macierzystej uczelni.
Jeszcze w czasie studiów grał w Orkiestrze Filharmonii Krakowskiej oraz występował
jako solista i kameralista. Jako dyrygent zadebiutował w 1933. Lata okupacji spędził
w Krakowie, gdzie organizował koncerty symfoniczne, którymi sam dyrygował, a także był
altowiolistą w Orkiestrze Generalnego Gubernatorstwa. W latach 1942-44 studiował
w Krakowie dyrygenturę u Rudolfa Hindemitha oraz teorię i kompozycję pod kierunkiem
Zdzisława Jachimeckiego.
W tym czasie używał nazwiska Kałka-Rowicki, przyjmując drugi człon po rodzinie ciotki,
u której się wychowywał, a które w grudniu 1948 stało się oficjalnie jego właściwym
nazwiskiem. W styczniu 1945 został kierownikiem muzycznym Rozgłośni Polskiego Radia
w Krakowie. W lutym tego samego roku objął analogiczne stanowisko w Katowicach,
gdzie zorganizował szesnastoosobowy zespół instrumentalny, zalążek przyszłej Wielkiej
Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia. Do października 1947 był dyrektorem artystycznym
Wielkiej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia, a po powrocie Grzegorza Fitelberga
do kraju jego zastępcą. Z orkiestrą tą koncertował w latach 1948-50 w Polsce (Warszawa,
Kraków i Wrocław), jak również w Czechosłowacji, Rumunii i na Węgrzech.
Obok pracy artystycznej prowadził ożywioną działalność jako przewodniczący Związku
Zawodowego Muzyków i Związku Zawodowego Pracowników Polskiego Radia okręgu
Śląsko-Dąbrowskiego w Katowicach. We wrześniu 1950 został powołany na stanowisko
dyrektora artystycznego Państwowej Filharmonii w Warszawie, w której zreorganizował
orkiestrę symfoniczną. W lipcu 1953 utworzył przy Filharmonii Warszawskiej Małą
Orkiestrę Symfoniczną, w celu popularyzacji muzyki w zakładach pracy, szkołach
i ośrodkach pozawarszawskich. Zespołem tym dyrygowali jego asystenci: Stefan Marczyk
i Jerzy Procner. Zainicjował także cykle koncertów, które wśród melomanów cieszyły się wielką popularnością (Béla Bartók w Filharmonii Narodowej, Symfonie Beethovena,
Symfonie Czajkowskiego, Symfonie Brahmsa, Jan Sebastian Bach, Karol Szymanowski,
Muzyka francuska).
W latach 1952-54 prowadził klasę dyrygentury w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej
w Warszawie. Jego uczniami byli m.in.: Władysław Kabalewski, Franciszek Klimczak
i Andrzej Markowski. Później prowadził Międzynarodowe Kursy Dyrygenckie w Wiedniu.
W 1955 otrzymał III nagrodę w kategorii wokalno-instrumentalnej za kantatę Pieśni walki
i pokoju na bas (baryton), chór mieszany, chór dziecięcy i orkiestrę symfoniczną (1954)
na Konkursie Kompozytorskim 5. Festiwalu Młodzieży i Studentów w Warszawie.
W tym samym roku ze względów zdrowotnych Witold Rowicki ustąpił ze stanowiska
dyrektora artystycznego Filharmonii Narodowej i zajął się kompozycją. W 1956 został
ponownie dyrygentem Wielkiej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia w Katowicach,
a w 1957 pierwszym dyrygentem Filharmonii Krakowskiej. We wrześniu 1958 wrócił
do Filharmonii Narodowej na stanowisko dyrektora artystycznego i dyrygenta-szefa.
W latach 1965-66 był równocześnie dyrektorem artystycznym Opery Warszawskiej.
W czerwcu 1977 odszedł na emeryturę, ale jeszcze wielokrotnie występował z Orkiestrą Filharmonii Narodowej i odbył trzykrotnie tournées po Francji, RFN, Austrii, Szwajcarii i NRD. W latach 1983-85 był dyrektorem artystycznym Bamberger Symphoniker w RFN.
Został uhonorowany wieloma odznaczenia i nagrodami, m.in.: Krzyżem Oficerskim Orderu
Odrodzenia Polski (1947), Orderem Sztandaru Pracy II klasy (1950), Krzyżem Komandorskim
Orderu Odrodzenia Polski (1954), Orderem Sztandaru Pracy I klasy (1959, 1977), Nagrodą
Związku Kompozytorów Polskich (1962), trzykrotnie Nagrodą Ministra Kultury i Sztuki
(1963, 1977, 1983), Grand Prix National du Disque w Paryżu i Montevideo (1966), Nagrodą
„Zasłużony Działacz Kultury” (1972), Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia
Polski (1974), Złotą Odznaką SPAM (1975), Nagrodą Przewodniczącego Komitetu ds. Radia
i Telewizji (1983). Był członkiem honorowym Polskiego Towarzystwa Muzyki Współczesnej.