Kompozytorka, poetka, malarka. Urodziła się 13 maja 1924 w Słomnikach, zmarła w 2017 w Monachium. Po tragicznych losach wojennych, kiedy to zginęła część jej rodziny, a tuż po wojnie – matka, wyemigrowała do Monachium. Tam uczyła się gry na skrzypcach i fortepianie oraz teorii muzyki w Konserwatorium Miejskim. Pobierała również lekcje śpiewu. Studia przerwała na skutek długotrwałego załamania nerwowego. Śpiewała w Chórze Filharmonii Monachijskiej, a potem w zespole wokalnym Rudolfa Lamy. W 1989 roku, po raz pierwszy od czasu wojny, odwiedziła Polskę, przy okazji realizowania przez Telewizję Bawarską filmu o niej. Film ten pokazywany był w Europie, USA i Izraelu. Twórczość Rachel Knobler obejmuje zarówno dzieła muzyczne, malarstwo jak i poezję. Za swoją działalność poetycką została uhonorowana nagrodą Stowarzyszenia Literackiego „Katakombe” prowadzonego przez Nanette i Wernera Baldów.
Jest autorką kilkudziesięciu wierszy, 6 opowiadań oraz sztuk teatralnych (m.in. Co dalej Hiobie?, czy Cienie). Pisała również komentarze do swoich pasteli oraz obrazów malowanych na szkle. Ich reprodukcje znalazły się w książce Zastygły czas wydanej przez Leeden Verlag. Komponowała utwory kameralne na różne składy wykonawcze oraz pieśni.
Kompozycje Knobler oparte są zarówno na chasydzkiej jak i polskiej tradycji i przywracają melodie ludowe z jej lat dziecinnych. W pieśniach wykorzystane są tradycyjne zaśpiewy żydowskie (niggunim). Język kompozytorski cechuje ponadto deklamatywność i wykorzystanie form wariacyjnych. Nad całym dorobkiem unosi się klimat nostalgii i tęsknoty za bezpowrotnie utraconym światem dzieciństwa.