Kompozytor, pianista i dyrygent, pionier jazzu w Polsce. Urodził się 4 lipca 1898 w Warszawie, zmarł 22 maja 1943 tamże.
W latach 1910-1914 studiował grę na fortepianie w Instytucie Muzycznym w Warszawie.
Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej, a następnie służył w Legionach. W latach 1920-1921 walczył w wojnie polsko-bolszewickiej. W 1921 wyjechał na krótko do Gdańska, a potem do Berlina w poszukiwaniu pracy. W 1922 zaczął występować w warszawskiej kawiarni Ziemiańska. W 1925 powstała Orkiestra Karasińskiego i Kataszka (KiK), która występowała w restauracji Oaza oraz w teatrach rewiowych Morskie Oko, „erskie Oko, a także gościnnie w wielu miastach polskich: Krakowie, Gdańsku, czy Krynicy. Był to pierwszy w Polsce jazzowy zespół popularyzujący dixieland i improwizację w stylu chicagowskim.
W tym czasie zaczął komponować muzykę taneczną. Pisał też muzykę do rewii oraz piosenki dla teatrów: Qui Pro Quo, Morskie Oko, Rex, Wesoły Wieczór, Perskie Oko. Komponował muzykę do pierwszych polskich filmów dźwiękowych: Serce na ulicy, Legion ulicy (wspólnie z Tadeuszem Górzyńskim) oraz Każdemu wolno kochać i Ostatnia eskapada (oba wspólnie z Zygmuntem Karasińskim).
Z jego kompozycji największą popularność zdobyły tanga: Serce matki, Czemuś o mnie zapomniał, Czy pamiętasz tę noc w Zakopanem (wspólnie z Z. Karasińskim) oraz fokstrot Abram, ja ci zagram. Jego utwory mieli w swoim repertuarze tak znani artyści, jak m.in. Adam Aston, Mieczysław Fogg, Adolf Dymsza, Lucyna Messal, Nora Ney, Zula Pogorzelska, Mira Zimińska czy Chór Dana.
Po wybuchu II wojny światowej wyjechał do Lwowa, gdzie prowadził orkiestrę rozrywkową w nocnym klubie Imperial. W 1941 trafił do getta warszawskiego, gdzie został dyrygentem trzydziestoosobowej orkiestry Służby Porządkowe.
Został zamordowany podczas egzekucji więźniów Pawiaka.