Ur. 17 października 1916 w Sierpcu, zm. 21 listopada 1998 w Warszawie, polski kompozytor, organista i pedagog. Uczył się w Biskupiej Szkole Organistów w Płocku, w latach 1936–43 studiował organy u B. Rutkowskiego, a w 1941 podjął studia kompozytorskie u K. Sikorskiego w Warszawie, ukończone w 1951 w PWSM
w Łodzi.

Podczas okupacji pracował jako organista i nauczyciel muzyki w Warszawie
i Nasielsku. W 1945 założył w Płocku szkołę muzyczną, którą kierował do 1949,
w 1945 r. był także jednym z założycieli Ludowego Instytutu Muzyki (LIM) w Łodzi. Od 1949 uczył w PŚSM i PWSM w Łodzi, od 1954 wykładał także w PWSM (obecnie Uniwersytet Muzyczny) w Warszawie, gdzie prowadził klasę kompozycji oraz wykładał przedmioty teoretyczne; tamże w 1966 uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1979 profesora zwyczajnego, w latach 1961–69 i 1978–81 był dziekanem Wydziału Kompozycji, Teorii i Dyrygentury, a w latach 1969–71 rektorem. Jego uczniami byli m.in.: Z. Bagiński, W. Łukaszewski, S. Moryto i M. Ptaszyńska.
W 1986 przeszedł na emeryturę.

Został odznaczony w 1979 i 1997 Krzyżem Oficerskim i Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, w 1971 tytułem Zasłużonego Działacza Kultury oraz w 1985 tytułem Zasłużonego Nauczyciela PRL. Laureat licznych nagród: 1953 – II nagroda na konkursie ZKP za Sonatinę na fagot i fortepian; w 1968 i 1974 nagrody MON;
w 1969 nagroda państwowa III st. za twórczość operową; w 1973 nagroda im.
M. Lengowskiego za De Revolutionibus; w 1979 nagroda Prezesa Rady Ministrów
za Wycinanki z morskiej pianki; w 1985 nagroda ZKP.

Adam Mrygoń, Encyklopedia Muzyczna PWM t. 7 „No-Pa”