Włodzimierz KOTOŃSKI, kompozytor i pedagog; ur. 23 sierpnia 1925, Warszawa; zm. 4 września 2014, tamże. Studiował kompozycję w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie w klasie Piotra Rytla (1945-51) oraz – prywatnie – u Tadeusza Szeligowskiego (1950-51).
W latach 50-tych XX wieku prowadził badania nad polską muzyką ludową w Państwowym Instytucie Sztuki; ich owocem stała się książka pt. Góralski i zbójnicki (PWM, Kraków 1956).
W latach 1957-61 uczestniczył w Międzynarodowych Kursach Wakacyjnych Nowej Muzyki w Darmstadt. W okresie tym rozpoczął eksperymenty z transformacją dźwięku przy użyciu elektroniki. Efektem poszukiwań nowego brzmienia była pierwsza w Polsce kompozycja elektroniczna – Etiuda na jedno uderzenie w talerz (1959). Od 1958 kompozytor należał do stałych współpracowników Studia Eksperymentalnego Polskiego Radia. Pracował również w innych ośrodkach muzyki elektronicznej – w studiu Westdeutscher Rundfunk w Kolonii (1966-67), w Groupe de Recherches Musicales ORTF w Paryżu (1970), w studiu Südwestfunk Baden-Baden we Freiburgu (SWF – 1979), a także w Stiftelsen Elektroakustik Musik i Sverige w Stockholmie (EMS – 1984) i w Groupe de Musique Expérimentale de Bourges (GMEB – 1986). W latach 1970-71 przebywał w Berlinie jako stypendysta Deutscher Akademischer Austauschdienst.
W latach 1967-1995 był wykładowcą kompozycji w Akademii Muzycznej w Warszawie (od 1972 jako docent, od 1983 jako profesor nadzwyczajny, od 1990 – profesor zwyczajny) oraz kierował Studiem Muzyki Elektronicznej tejże uczelni. Studentami jego byli m.in. tacy kompozytorzy, jak: Paweł Szymański, Hanna Kulenty, Stanisław Krupowicz, Tadeusz Wielecki, Edward Sielicki, Jacek Grudzień, Jarosław Kapuściński, Anna Ignatowicz-Glińska i Jarosław Siwiński. Jako profesor gościnny wykładał również kompozycję i muzykę elektroniczną w Królewskiej Akademii Muzyki w Stockholmie (1971), w State University of New York w Buffalo (1978), w University of Southern California w Los Angeles (1982), w Rubin Academy of Music w Jerozolimie (1990) i w Seulu (1994-95).
W latach 1974-76 był naczelnym redaktorem muzycznym Polskiego Radia oraz naczelnym dyrektorem muzycznym Polskiego Radia i Telewizji. W 1983 został prezesem Polskiego Towarzystwa Muzyki Współczesnej (polskiej sekcji ISCM/SIMC); funkcję tę pełnił do 1989.
W 1963 opublikował książkę pt. Instrumenty perkusyjne we współczesnej orkiestrze (PWM, Kraków 1963 przetłumaczona na język węgierski i niemiecki), w 1989 pracę pt. Muzyka elektroniczna (PWM, Kraków 1989; wyd. II – 2002), a w 1999 – Leksykon współczesnej perkusji (PWM, Kraków 1999).
Był członkiem honorowym Związku Kompozytorów Polskich, Polskiego Towarzystwa Muzyki Współczesnej oraz Międzynarodowej Konfederacji Muzyki Elektroakustycznej CIME-ICEM.
Włodzimierz Kotoński został uhonorowany Nagrodą Ministra Kultury i Sztuki (1973, 1989 i 2000), Nagrodą Związku Kompozytorów Polskich (1976), Nagrodą Przewodniczącego Komitetu do Spraw Radia i Telewizji (1979) oraz Prix Magisterium w Bourges (1998), a także odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1955), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1974) i Krzyżem Oficerskim O. O. Polski (1982), Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2006).

Polskie Centrum Informacji Muzycznej POLMIC

Róża wiatrów jest utworem na orkiestrę, wynikłym jednak w znacznej mierze z moich dotychczasowych doświadczeń w dziedzinie muzyki kameralnej. Napisana została na zamówienie „Musikprotokoll” w Grazu i na tym właśnie festiwalu, w październiku 1976, odbyło się jej prawykonanie. Orkiestrą Radiową w Bazylei dyrygował Michał Tabachnik.
Róża wiatrów, ten dziwny znak żeglarzy miał dla mnie zawsze jakieś tajemnicze znaczenie, jakby kryło się za nim coś nieznanego, nieoczekiwanego, ale bardzo ważnego. Nie mogę wykluczyć, że coś z tego znalazło odbicie w mojej muzyce. Nie jest to jednak w żadnym wypadku muzyka programowa. Równie dobrze tytuł jej mógłby brzmieć „musica concertante”. Czas trwania 12’30”.

Włodzimierz Kotoński