Ur. w 1915, zm. w 2014 norweski kompozytor, dyrygent i organista. Kształcił się w Oslo u Arilda Sandvolda (organy), Øivina Fjeldstada (dyrygentura) i Bjarnego Brustada (kompozycja). W 1947 wyjechał do Stanów Zjednoczonych, gdzie kontynuował naukę u Ernesta White’a (organy) i Aarona Coplanda (kompozycja). Od 1946 do 1982 pełnił funkcję organisty w Torshov kirke w Oslo. Od 1950 prowadził Det Norske Solistkor. Grupa ta, specjalizująca się w wykonawstwie muzyki współczesnej, zdobyła sobie międzynarodową sławę. Nystedt występował z nią wielokrotnie w Stanach Zjednoczonych, a także w Japonii, Korei Południowej, Hongkongu, Tajlandii, Chinach i Izraelu. W latach 1964–1985 wykładał dyrygenturę chóralną w konserwatorium w Oslo. W 1966 został odznaczony krzyżem kawalerskim Orderu Świętego Olafa. W 1978 otrzymał nagrodę Spellemannprisen.

We wczesnym okresie swojej twórczości Knut Nysted obracał się w idiomie narodowym, później zwrócił się w kierunku neoklasycyzmu. W latach 60. XX wieku wypracował indywidualny styl, łączący w sobie elementy tradycji i nowoczesności. Nadrzędną rolę w kompozycjach Nystedta odgrywają barwa i brzmienie. Jego twórczość ma charakter w dużej mierze religijny, jednak nieskomplikowany i adresowany do szerokiego grona słuchaczy. Operował sonorystycznymi blokami dźwiękowymi i przebiegami aleatorycznymi, łącząc diatonikę i elementy nawiązujące do chorału gregoriańskiego z klasterami chóralnymi.