Kompozytor, aranżer, autor tekstów; ur. 15 sierpnia 1897 w Białymstoku, zm. w 1942 lub 1943 w Warszawie. Z wykształcenia pianista, kompozytor i dyrygent. Występował początkowo jako pianista w teatrach, lokalach rozrywkowych i gastronomicznych, kinach itp. W sezonie 1925/1926 pracował jako dyrygent przedstawień rewiowych w Teatrze Letnim w Łodzi. W latach 1927-1930 był dyrygentem orkiestry i kierownikiem muzycznym łódzkiego Teatru Miejskiego.

Skomponowane przez niego w tym czasie tango Rebeka stało się wielkim przebojem (oparte na motywie melodii chasydzkiej, było śpiewane nawet przez chasydów). Podobną popularnością cieszyła się piosenka Nie można kogoś zmuszać do miłości, śpiewana przez Eugeniusza Bodo w języku jidysz pod tytułem M’ken niszt cwingn cu kajn libe. W 1932 napisał muzykę do filmu Biała trucizna oraz był kierownikiem muzycznym jego udźwiękowienia.

W 1933 rozpoczął pracę w Warszawie: od 11 stycznia do końca 1933 był akompaniatorem w Nowym Momusie – kabarecie działającym w restauracji Oaza, następnie został kierownikiem muzycznym Teatru Praskie Oko; współpracował również z Teatrem Nowy Ananas. W tym samym okresie skomponował, wspólnie z Józefem Haftmanem, komedię muzyczną Miłość i złoto, którą wystawiono 30 grudnia 1933 w Warszawie w Teatrze 8.30.

Posiadał w dorobku wiele znanych utworów. Jego foxtrot Andriusza zdobył popularność za granicą – w Paryżu nagrał go Piotr Leszczenko. Był autorem piosenek z repertuaru Adama Astona, Eugeniusza Bodo, Chóru Dana, Tadeusza Faliszewskiego, Stefana Witasa, Niny Gruzińskiej i Zofii Ternè.

Podczas okupacji niemieckiej trafił do getta warszawskiego, gdzie zginął. Był żonaty z Zofią Białostocką, kompozytorką. W świecie muzycznym okresu międzywojennego zajmował wysoką pozycję, a jego twórczość była powszechnie znana. W latach powojennych nazwisko kompozytora ocalało od zapomnienia głównie dzięki nagraniu tanga Rebeka przez Ewę Demarczyk.