Urodzony w 1974. Ukończył kompozycję w klasie prof. M. Borkowskiego i altówkę w klasie prof. B. Sroczyńskiego na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina, gdzie obecnie prowadzi klasę kompozycji. Wykładał również zagranicą: w USA i Niemczech w ramach kursów kompozytorskich, w Daegu (Korea Płd.) na Keimyung University jako visiting professor w latach 2009-2010 oraz 2014-2016.
Współpracował z takimi zespołami, jak: Chór Polskiego Radia, Schola Cantorum Gedanensis, ProModern, Hybrid Ensemble, London Sinfonietta, Orkest de Ereprijs, Grupa Cellonet oraz licznymi kwartetami smyczkowymi, jak Kwartet Camerata, Kwartet Wilanów, Kwartet DaFo, Royal String Quartet, oraz ostatnio NeoQuartet i Kronos Quartet (m.in. jako uczestnik projektu Fifty for the Future). Jest również autorem tekstów o muzyce publikowanych na łamach takich periodyków jak „Strony”, „Perspektywy”, „Scontri” i in.
Od 2016 prorektor Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina. Stypendysta Fundacji Fulbrighta (2005), członek Akademii Fonograficznej, ZKP i ZAiKS.

więcej na www.culture.pl

Liber figurarum aquae (koncert 12 maja 2021)

Napisany w 2002 utwór Liber figurarum aquae należy do zaniechanego kilka lat później cyklu utworów próbujących autorskimi metodami powiązać świat muzyczny ze światem zaszyfrowanej na kilku poziomach ekspresji semantycznej, niemal werbalnej, w połączeniu tych płaszczyzn szukając współczesnych manifestacji idiomu „księgi” w jej średniowiecznym/gnostycznym rozumieniu (czy raczej – postrzeganiu).
W warstwie czysto muzycznej – gdyby skutecznie wyłączyć obecność innego budulca utworu niż „po prostu” konfiguracje dźwięków i pauz – L.F.A. nie rzuca wielkich wyzwań, ani wykonawczych, ani językowych (w sensie języka muzycznego), ani też ekspresyjnych: metafora rozpięta między kontekstem postaci (form) wody a barwowością instrumentarium wydaje się raczej nienachalna.
W pewnym aspekcie kolorystyczny (może czasem nawet nieco ilustracyjny), w innym – pozornie-medytacyjny, czteroczęściowy utwór nie poszukuje też ani stabilności formalnej (relatywnie „nieproporcjonalnie” długa część Gurges) ani zwartości fakturalnej (akordy, monodie, kontrapunkty linearne, pętle). Spaja go raczej harmonika i temat, sugerowany w tytułach oraz tekście (słownym, nieczytelnym z poziomu słuchacza czy wykonawcy – zgodnie z założeniami innych utworów z tego cyklu: Liber Absens, Liber sub cortice scriptus, Liber Septem Serpentum Saligiae).
Aleksander Kościów